مشکلات عصبی جوانان و نوجوانان

اختلالات نورودژنراتیو

اختلالات عصبی، اگرچه به صورت فردی نادر است، اما در مجموع گروه مهمی از اختلالات هستند که باید در این سن مورد توجه قرار گیرند. رگرسیون، خواه شناختی، حرکتی یا ترکیبی از هر دو، یک چالش تشخیصی خاص را ایجاد می کند. اولین سوالی که باید در نوجوانی که با از دست دادن ظاهری مهارت‌هایش مواجه می‌شود، بررسی شود این است که آیا این نشان دهنده یک اختلال عصبی واقعی است یا یک پسرفت کاذب به دلیل برخی علل دیگر. اولین علائم اختلال عصبی ممکن است تغییر در شخصیت یا کاهش عملکرد مدرسه یا اغلب ترکیبی از هر دو باشد. تغییر از محیط مدرسه ابتدایی و تک کلاسی به مدرسه متوسطه با کلاس های درس متنوع و همچنین افزایش تقاضاهای آکادمیک و سازمانی اغلب می تواند مشکلات ایستا از قبل موجود را آشکار کند.

در کودکی که مشکلات عصبی از قبل وجود داشته است، تمایز قائل شدن بین افزایش مهارت‌ها، پسرفت کاذب (مهم است که علت ممکن است برگشت‌پذیر باشد) و شروع واقعی یک بیماری عصبی دشوار است. در این شرایط، در نظر گرفتن اعتبار تشخیص اصلی حیاتی است. همانطور که در بالا مورد بحث قرار گرفت، صرع های پیشرونده میوکلونیک یک مثال عالی از این مشکل است. نمونه های دیگر این مشکل خاص شامل کودکی است که به اشتباه تشخیص داده شده است “فلج مغزی دیپلژیک” که در واقع یک اختلال ژنتیکی مانند دیستونی پاسخگو به دوپا یا دیستونی پیچشی ایدیوپاتیک، پاراپلژی اسپاستیک ارثی یا تخریب عصبی مرتبط با پانتوتنات کیناز (PKAN) دارد. علل پسرفت کاذب شامل افسردگی است که به طور فزاینده ای در نوجوانان شناخته می شود (و اغلب نادیده گرفته می شود) و سایر شرایط غیر عصبی از جمله کم کاری تیروئید اکتسابی و سوء مصرف مواد. تشنج‌های صرعی ضعیف و نامحسوس یا فعالیت‌های موجی و موجی مکرر در EEG نشان‌دهنده دیگر علل بالقوه قابل درمان رگرسیون کاذب است.

اگر مشخص شود که نوجوان یک اختلال عصبی اکتسابی دارد، ممکن است در نظر گرفتن چنین شرایطی از نظر موارد زیر مفید باشد:

آیا به نظر می رسد که یک اختلال چند سیستمی باشد.

این که آیا علائم عمدتاً نشان دهنده یک اختلال سیستم عصبی محیطی یا مرکزی است (علاوه بر این، بسیاری از اختلالات نادر وجود دارد که هر دو ممکن است درگیر باشند). وآیا ماده خاکستری یا سفید عمدتاً درگیر است، اگر منحصراً یا عمدتاً CNS را درگیر کند.

مدیریت

بحث درباره رویکرد به نوجوان به طور کلی از محدوده این بررسی خارج است. با این حال، برخی از نکات قابل تأکید است. تشخیص هر گونه اختلال عصبی در این زمان حیاتی در رشد می تواند تأثیرات عمیقی بر بیمار داشته باشد، به ویژه از نظر تلاش برای دستیابی به استقلال از مراقبین خود، انتخاب شغل، عزت نفس، و ایجاد و حفظ روابط با همسالان. بحث در مورد تشخیص نیاز به درک و حساسیت دارد. تشخیص اختلالات حمله‌ای معمولاً بر روی گزارش‌های شاهد از رویداد متکی است، و نوجوانان ممکن است بیان چنین گزارش‌هایی توسط اعضای خانواده یا دوستان را شرم‌آور یا حتی ناراحت‌کننده بدانند. مشارکت دادن نوجوانان در تصمیم گیری های درمانی نیز مهم است و انتخاب و یافتن راه حل در مورد مشکلات احتمالی اغلب رویکردهای مفیدی هستند. جوانان اغلب به حقایق و اطلاعات بهتر از نظرات و توصیه ها پاسخ می دهند. بحث های مهمی در مورد مناسب ترین رویکرد برای مدیریت دوره انتقالی وجود دارد. دو رویکرد متداول شامل ایجاد یک تخصص رسمی پزشکی نوجوانان یا ایجاد یک سرویس تحویل مشترک است که به طور مشترک توسط متخصصان اطفال و بزرگسالان نظارت می شود (به عنوان مثال، در صرع، اختلالات عصبی عضلانی و ناتوانی عصبی).

خلاصه

همپوشانی قابل توجهی بین عملکرد عصبی کودک و بزرگسال از نظر ارائه و مدیریت بیماری نباید این واقعیت را پنهان کند که نورولوژی نوجوانان نیازمند رویکرد خاصی به بیمار است. پزشک باید:

از طیف وسیعی از اختلالات عصبی که ممکن است در این سن بروز کند آگاه باشید.

از این واقعیت آگاه باشید که تظاهرات اولیه یک اختلال عصبی ممکن است با ویژگی های رفتاری (از جمله روانپزشکی) یا شناختی یا هر دو باشد.

در صورت غیرمنتظره بودن یا غیرمعمول بودن دوره بعدی اختلال و غیرمنتظره یا غیربهینه بودن پاسخ به درمان، آماده بازنگری و در صورت لزوم، بازنگری در تشخیص اصلی باشند.

احتمال افسردگی یا سوء مصرف مواد را در نوجوانانی در نظر بگیرید که به نظر می رسد پسرفت دارند.

قدردانی از تغییرات پیچیده روانی اجتماعی در این زمان از زندگی، محیط زیستی پویا و تأثیری که یک اختلال مزمن ممکن است بر بیمار داشته باشد (مثلاً صرع).

هر چه زودتر به دنبال مشاوره مناسب متخصص (اعصاب یا روانپزشکی) باشید.